Już od momentu narodzin dziecka, pojawiają się względem niego oczekiwania, związane z płcią i wzmacniane przez  okres całego dzieciństwa. Dziewczynka ma wyrosnąć koniecznie na wcielenie „kobiecości”, a chłopiec ma przejawiać zachowania wyłącznie „męskie”.

Skąd tak silna presja w kierunku budowania stereotypu? Uzasadnia ją po części dymorfizmizm płciowy, czyli różnice w wyglądzie zewnętrznym – zdeterminowane biologicznie i niezależne od wpływu czynników społecznych. Możemy też mówić o pojęciu płci kulturowej, która odnosi się do sfery psyche.

Ale tak jak wszystko w życiu, stereotypy również są płynne, gdyż „tempora mutantur, nos et mutamur in illis”... Wystarczy „rzucić okiem” na zagadnienie z historycznego punktu widzenia - przez całe stulecia kobiety i mężczyźni odróżniał ubiór, fryzura, język, maniery i styl życia. Kobiety wchodziły w społeczne role żon, matek, gospodyń domowych – mitycznych strażniczek domowego ogniska. Uczyły się błyszczeć na salonach, zdobić komody i etażerki precyzyjnie dzierganymi serwetami i lauferkami, sznurować swą kibić gorsetem, tudzież godzinami gawędzić na typowo damskie, subtelne tematy. Mężczyzna był „głową rodziny” – chlebodawcą; do jego zadań należało zabezpieczanie ekonomicznych podstaw bytu. Dystyngowane niewiasty zazwyczaj nie podejmowały pracy zawodowej, a co za tym idzie, mocno gruntowały swoją pozycję wzorowych kur domowych. Zawodowy sukces, awans, kariera? Te pojęcia nie mieściły się w ówczesnej, jak wspomniany gorset ciasnej, roli kobiety.

Dzisiaj mamy do czynienia z postępującą unifikacją płci: zmiany obyczajowe, zmiany warunków ekonomicznych, a wreszcie nowe podejście do kształcenia i wykształcenia kobiet, uformowały kobietę nową – wyemancypowaną, niezależną finansowo, wykształconą i obdarzoną nową świadomością świata i samej siebie. Uwolnione z salonów i z fiszbin, wpisały w swój słownik kategorie, takie jak: zawodowe ambicje, samorealizacja i samorozwój. Niewiasty wyruszyły ze świata kuchni w przestrzeń zawodowej kariery.

Unifikacja nie objęła jednak swym zasięgiem każdego aspektu zagadnienia p.t.: „kobieta a mężczyzna”; pozostały różnice. Choć panie wcielają się w ambitne i zaradne pracownice, w przedsiębiorcze szefowe firm, to dostrzega się u nich większą determinację w realizowaniu celów; nie są bowiem historycznie, tudzież histerycznie ukierunkowane wyłącznie na zarabianie pieniędzy. Konkurują skutecznie z mężczyznami na identycznych stanowiskach, w takich samych warunkach na płaszczyźnie przedsiębiorstw, w podobnych społecznych sytuacjach. Kobietom przypisuje się też odpowiedzialność, siłę rozpędu, bo głównie kobiety są nimi obarczone w sytuacjach rodzinnych.

Tracąc przysłowiowy gorset i hafciarską kanwę, kobieta zdobyła pewność siebie i poczucie własnej wartości. Zachowała jednocześnie odrębność w sposobie podchodzenia do zawodowych celów. I wypracowała coś jeszcze: umiejętność godzenia ról – tradycyjnej i tej wyznaczonej duchem czasu. Zachowała to coś, co z dumą określa ŚWIADOMOŚCIĄ WŁASNEJ KOBIECOŚCI.

Czego życzyć kobietom nowoczesnym? Aby nadal były określane mianem płci pięknej. Aby cieszyły je kwiaty otrzymywane od panów, zachwyt w męskich oczach, miłość ich dzieci i płynącą z tego radość życia.

Pozwolę też sobie dorzucić aforyzm Nikity Michałkowa: „Kobieta,która przestaje być kobietą, przemienia się w paskudnego mężczyznę”.

----------------

*źródło tytułowego cytatu:

http://biznes.interia.pl/biznes.interia.pl/news/w-pracy-kobieta-realizuje-sie-a-nie-zarabia,1653386