Znów przegrałam, z samą sobą,

walkę o radosne chwile.

Smutek umie spuszczać łomot,

myślom, które chcą być miłe.

Bez powodu głaszczą umysł,

by wskazywał drogę szczęściu.

Przeganiając czarne chmury,

pragną nadać życiu lekkość.

Jednak próba nieudana.

Ból zawładnął nawet snami.

Mojry nie da się okłamać.

Nadal będzie pechem karmić

dni i noce. Szybko zetrze

każdy uśmiech, wytknie wady.

Strać nadzieję - powie szeptem.

Smutku już się nie wywabi.