Bardzo poetyckie, utkane z delikatności, kobiece pragnienie... Pozdrawiam serdecznie.

Piękny, barwny i niezwykle romantyczny wiersz.

Wspaniale się wypoczywa, czytając takie wiersze:-) Pozdrwaiam!

Kobieca "ja" w tej sentymentalnej łzawej liryce NIE istnieje w żadnym dotykalnym realu ni w Montrealu, ni w Honolulu,

nie przylega do niego /do tego realu/ ni ciałem, ni duchem - jest wszędzie... i nigdzie.

Ma się nijak również do twardej polskiej dzisiejszości - i tym samym nie uczy, jak żyć TU & TERAZ nikogo.

Co ma robić współczesna kobieta-Polka /z bagażem tych swoich niewykonalnych zadań!/?

Odlecieć w niebyt?

Snuć mrzonki na jawie na Jawie?!

Odpowiem zwiewnie i cichutko
/ja - babka wagi co najmniej 60 kg/
Zwiewnie, rzewnie, pomalutko:
- Chłopie, zwiewaj - i to rzutko!

Stylistyka piosneczki pastereczki /i jej grajka na fujareczce/ - sprzed 3 wieków? w erze lotów sond kosmicznych poza Układ Słoneczny??

- zdumiewa nawet /dzisiejsze/ drobne dzieci

Odpowiem słowem niewidzialnym
Muzyką ukrytą w splocie serc

Jeżeli to jest ta odpowiedź na pytanie "Ale jak żyć?!",

to niewiele się tutaj dowiedziałeś.

Literatura - w tym poezja - m u s i towarzyszyć swoim czasom i je wyrażać! Jeżeli jest inaczej, nie jest literaturą, a kalkowaniem tego, co już 4 tysiące lat temu wymyślili starzy z brodą Kreteńczycy

Zapytaj mnie (patrz tytuł), a ja ci nie odpowiem, kochany Czytelniku