Sława

Niejeden mówi. „Pokażę, co potrafię!”. Chce być sławnym.

I nic nie ma w tym złego, jeżeli nie stoi za tym tylko zaspokojenie własnego egoizmu.

Znamy wielu sławnych ludzi. Jednakże sława sławie nie jest równa. Jedna przynosi zadowolenie,

druga regres wszelkiego szczęścia.

Zdobywanie sławy zewnętrznej, blichtru sztucznych świateł, poklasku przez czynienie zła moralnego,

zawsze odbije się niekorzystnie na człowieku. Chęć pokazania innym swojej światłości musi

opierać się na prawdziwych wartościach. Najpierw pokaż Bogu, a nie ludziom,  na co cię stać.

Swoją wolę gotową w każdej chwili wypełniać WOLĘ BOGA, a wtedy zanurzysz się w odwieczne

ŚWIATŁO jak żarówka w prądzie i będziesz świecił. Brak tego zakorzenienia jest powodem tworzenia

złudnej sławy wokół siebie, aureoli sztucznego światła. Często taka sława trąci ciemnością

i prowadzi do frustracji, załamania, a niekiedy do samobójstwa.

Wśród uczniów także zachodzą takie relacje.

Jeżeli jesteś uczeniem pracowitym nie zabiegaj o sztuczną sławę,

zdobyta wiedza wcześniej czy później da o sobie znać, zadba o twoją sławę.