wszyscy siedzieli razem w kawiarni  

trochę rozmawiali w słoneczny dzień  

tyle że cicho jak makiem zasiał  

zapach kawy gazeta na stole 

towarzyski drugi mówił bez przerwy 

podrywał cząstki życia i łączył  

snuł nici porozumień i zdobił 

bo czasem udawał innego 

trzeci był romantycznym zaśpiewem 

maił pryzmatyczne przywidzenia 

przepływał apaszkami koloru 

plastycznie ugniatał czasoprzestrzeń 

piąty milczący siedział samotnie  

przesiąknięty mroczną wizją śmierci  

jeszcze teraz w ogóle nie istniał  

był tylko mglistym przywidzeniem 

czwarty rubasznie z nich kpił prześmiewca  

całą gębę miał pełną dowcipów  

bez przerwy dokazywał i mieszał 

przerywał innym wpół zdania  

pierwszy pozornie gorszy od tamtych  

najczęściej patrzył zawsze myślał 

trzymał lejce kolegów jak stangret  

liżące języki ruchem dłoni 

pod krawatem leciutko przepędzał 

jak któryś szedł nie dawał innemu 

teraz tylko pisał i pił kawę 

tylko on potrafił okiełznać szóstego