zgarbiony starzec idzie ścieżyną

sens jego życia rozwiewa wciąż wiatr

nuci piosenkę tamtą jedyną

to jego wspomnienie

wszystko co ma

≈•≈•≈

choć nogi bolą nadal wędruje

uśmiech ze łzami razem splecione

coś pięknego dostrzega przy drodze

kładzie wśród kwiatów

marzenie swoje

strudzony wielce jakby zasypia

wtem widzi w dali śliczną dziewczynę

wraca myślą w krainę młodości

do dzisiaj dźwiga

w sercu swą winę

często śpiewała jak anioł z nieba

poza krawędź jej ręki nie podał

hałas sumienia dręczy wciąż umysł

do końca życia

będzie żałować

≈•≈•≈

nie rozpoznaje już świata tego

tak bardzo pragnie znów ją usłyszeć

lecz sam już nie wie czy wiatr tak szumi

czy to piosenka

nuci mu ciszę