Motto:

A duszę twoją przeniknie miecz

bo serca nadszczerbiony

fajansowy w czerwone grochy

garnuszek. Skurcz kapilarów.

Pływa w kwaterce krwi

listeczek gorczycy

Pasja

ściszona

stłumiona

późnego gotyku

ekspresja

Jak motyl

Piękna Madonna

z białymi dłońmi

złożonych skrzydeł

słodka. I bardzo

bardzo bolesna

Łez

słona smużka

na liczku prawym

niby polna różyczka

Bo oto Syn

srogo związany

za ciemni kratą

jakby ofiarna owieczka

Bo oto Syn

o słup rzucony

posiniaczony

porozbijany

w Veraikonie

o barwie ziemi

na świętym obrazie

chusty Weroniki

Bo oto

Syn Ukrzyżowany

żywy Baranek

przecież Umarły

Oto przed chwilą

z warg jego sinych

mgiełką oddechu

kółeczkiem dymu

Dusza obłoczna

frunie

frunie

płynie

do tronu Ojca

w jego ramiona

A on wciąż

dźwiga

koi

przepala

umacnia

zszywa

leczy

napełnia

I puste serca

i dłonie twarde

a także serca podarte

Skleja jak kartkę

na drzewie krzyża

on

Bóg Jedyny

przyciąga do siebie

w wielickiej świątyni

w starym kościele farnym