to o czym myślę

dąży do - przynajmniej pozornego - ładu

jest jak słowa modlitwy przeszmuglowane w pamięci do szpitala

z którego się nie wychodzigładkie i niosące chwilową pociechę

to ma ściśle określone granice

chce, bym ich strzegł

(zamierzam obstawać, że nie jestem uzurpaflorem,

mieszkam legalnie jestem zameldowany w tym człowieku na stałe

znam każdy diament we włosach, potrafię

podać panieńskie imię i nazwisko matki

personalia nieurodzonych sióstr

- mimo to nie określam siebie mianem władcy

tyle mojego, co sobie wymarzę)

to bywa gęste i z czerwieni 

ręcznik w łazience jest znowu brudny

choć nikt się nim nie wycierał

czyjaś twarz odbiła się na materiale

(diabeł w kolczastym wianku? jakiś prorok?

- dumam przyglądając się rozmazanym rysom)

to mnie śmieszy