Niewymowną cisza spowity,

zagłębiony w otchłań milczenia

dosięgnąć krawędzi... Jak ?

...nie wiedziałem

Dopiero dzień ostateczny...wieczny

przywołał waleczne serce,

lśnienie

Starłem jak gąbką

z tablicy cierpień

wszelakie słowo

każde nietchnienie

Gdzieś na urwisku

złowieszcze wycie

powieki rozwarło,

krwi obieg ruszyło

Stanęło w oczach

ostatnie westchnienie

i...

Stało się jasne.