rozbieram się z życia historii

ściągam spodnie koszulę

na krawędzi krzesła krawat jak zbrojni

idę w objęcia Morfeusza nic nie przeszkadza

dwie skarpetki czuć morzem

cicho cichaj jak głusza po zmroku

w serduchu nadzieje na lepsze

gorzej być nie może nikt nie pomoże

jeśli sami o siebie nie zadbamy

a kiedy się położę ułożę wygodnie

przytulony do ukochanej masuję dłonie

usypiam nakarmiony bliskim ciepłem

oderwany od spraw przyziemnych

zapatrzony w oczy żony śnię

dzieci w swoich gniazdkach

czekam na świt długo go nie było

tylko deszcz

kilka spraw na sercu

żal kiedyś będzie nas