„Jesień już, Kochani Państwo, przydałoby się zacząć myśleć o Antologii 11”, napisałam 30 września ubiegłego roku, przypominając (nieśmiało) o kolejnym wydaniu wspomnianej publikacji, która od dekady posiada magnetyczną moc przyciągania pięknych z najpiękniejszych wierszy.

9 listopada tego samego roku był już komplet, dlatego z początkiem stycznia br. spotkaliśmy się znowu przy naszych – już „zaksiążkowanych” - lirykach niczym w pewnej nastrojowej kawiarni o nazwie „Poezja”.

Nowy tom Antologii niezmiennie osobliwy, ponieważ właśnie te publikacje – dla mnie przynajmniej – są czymś wyjątkowym, stąd więc – tu dygresja - i mój ubiegłoroczny powrót – niegdyś wielce urażonej – w postaci alegorycznej skruszonej kozy, która ponownie przymaszerowała do Portalowego woza po to, żeby wydrukować tam swoje teksty, w które wkłada samą siebie.

31 nazwisk z przypisanymi i charakterystycznymi dla każdego Twórcy utworami. Piękna pod każdym względem edycja, skąd spomiędzy wersów przebija łagodne, po trosze psychodeliczne światło nad szarobłękitnym horyzontem okładki, gdzie „linia w przestrzeni rozdzielająca niebo i morze obiecuje coś, do czego nie sięgnął jeszcze wzrok” napisał w komentarzu jeden z Użytkowników – Jerzy Edmund Alchemik. Lecz z tych zaprezentowanych na dwustu dwudziestu pięciu stronach niniejszej książki, strofach, urzekł mnie pewien szczególny wiersz:

Autor: Mirosław Kaczmarek /mironiusz/ - lipowe warkocze

z deszczem pod rynnę

na niepogodę mlaskającą

niegrzecznie przy klombie

zdziwiony zza firanek

jakbym jej nie znał

nie pamiętał jak wysysa

świeżość nasturcji

rozwiewa świerki

na wieży kościoła

niepokoi witraże

mrugające nerwowo

pogrążonym w chaosie

na to wszystko

lipowe warkocze

pełne delirycznych ucieczek

z makiet dorosłości

gdzie byłem jutro

gdy wiersze przysięgały

na nocne dmuchawce

że nie zapomną o nas

rozgałęzionych pomiędzy

słuchaniem poezji

śpiewanej latarniom

oświetlającym samotność

a ciszą wiejskiego

kościołka w którym

szepty pól

jak poranne psalmy