Kiedy tak pokrzykiwał, Wołodia miał wielką ochotę mu wygarnąć: *Nie kłam, proszę, przecież ty się ich boisz!* - ale, oczywiście, zmilczał, jak zresztą prawie zawsze, odkąd zamieszkał w tym domu.

Jak tylko minął pierwszy koszmar tamtych okropnych wspomnień, chłopiec zaczął samotnie rozmyślać, co robić i jak dalej żyć. A niedawno, stojąc w kolejce po chleb, zgadał się z jakimś rówieśnikiem, jak on też z 27. rocznika, który szeptem powiedział mu, że pracuje w warsztacie mechanicznym, gdzie produkują stabilizatory do min. I można tam iść do nich do pracy.

Dzisiaj Wasilij Wasiliewicz zaprosił go do swego urodzinowego stołu. A Witieńka - który nie chciał, by chłopak z nimi razem przesiadywał i słuchał, co mówią - siedząc obok niego i nie zważając na niezadowoloną minę ojca, nalał Wołodii spory kieliszek portweinu. Wino było smaczne, niestety, po jego wypiciu zaraz chciało się spać. Chłopiec ostrożnie wstał zza stołu i poszedł do kuchni, jednak jego rozkładane łóżko w pokoiku Anny Akimowny było złożone, a na jego miejscu stał jeszcze jeden stół, na którym służąca przygotowywała ciasto na chruściki. Niechętnie więc zawrócił do jadalni. Wasilij Wasiliewicz kiwnął na niego palcem, by do niego podszedł, objął go za ramiona i zapytał na ucho: *Chcesz już spać?* Chłopak w milczeniu kiwnął głową, a wujek tak samo szeptem powiedział, żeby poszedł do gabinetu i narazie położył się tam na kanapie.

Kiedy zbudził go donośny głos Witieńki, początkowo nie wiedział, gdzie jest, i dopiero po chwili zorientował się, że leży w gabinecie. Bolała go głowa, i nie miał ochoty się ruszać. Zza uchylonych drzwi słychać było wszystko, o czym mówiono w salonie. Już przedtem dom ten był dla niego obcy, a Wasilij Wasiliewicz i jego syn w niczym nie przypominali mu ani ojca, ani innych ludzi, w środowisku których obracał się wcześniej u siebie. Teraz raptem zrozumiał nie tylko z ich słów, ale i z tonu, jakim się wypowiadali, że ci jego krewni, u których przyszło mu mieszkać, jakoś nie tak jak wszyscy odnoszą się do tego, zdobędą Niemcy Moskwę czy też nie. Jak każdy bali się tego, ale jakoś inaczej niż ci, których rozmowy słyszał, stojąc w kolejkach. Bałakiriewowie nigdy ani razu nie nazwali ich faszystami. Nie nienawidzili wroga, a tylko go się bali.

Chłopak leżał z otwartymi oczami i nie wiedział, co robić: ojciec nauczył go, że podsłuchiwać nie wolno, jednak wyjść teraz i powiedzieć im, że nie spał i wszystko słyszał, też nie mógł; dobrze to rozumiał, więc kiedy Witieńka zajrzał przez uchylone drzwi, zamknął natychmiast oczy i udał, że jeszcze śpi. Mimo że drzwi teraz były zamknięte, i tak słyszał prawie wszystko. Mówiono właśnie o jakiejś kobiecie.