jeśli tak naprawdę poezja nie istnieje 

mój umysł jest jedynie białą kartką 

to niemożliwe bo świadomość którą odczuwam 

myśli które w głowię pędzlują drażnią i gonią zawijają się 

i nieuchronnie zmieniają rytm 

powoli znikają 

tak jak oddech który jest chwilowy 

szumiący wodospad przypomina mi o wiatraku 

w zbyt głośnym komputerze 

szerokość tego pasma jest nadmiar niekomfortowa 

niepokój jaki budzi się wraz nadchodzącym dniem 

nieporadnie drętwieje i w pewien sposób schnie 

tak jak ręce u zmęczonej osoby starością 

pocieram oczy i nos 

po prostu 

ręką 

to chyba alergia nie tylko na kurz i pył 

ale na radość i uśmiech 

zmieszał się on z nieuchronnie nadchodzącą starością