Jestem rozpostarty na płaszczyznach paradoksów 

bez słońca i żadnej możliwości. 

Stawiam rusztowania dzikich zmagań 

aby nadać kształt obcemu słowu. 

Guzik i pętelka wygięły się w uśmiech.

Kto pamięta moją przezroczystość 

mówiłem wówczas: 

Bezkarny przemyt słodkiej tajemnicy 

wysyłałem rękopisy na planety różowe. 

Istnieje bowiem granica 

w uchwyceniu kierunku ruchu. 

Jeśli jestem 

posiadam w sobie aktualność.

Miłość nie tylko dla poetów. 

Specjalne udoskonalenia zapachowe 

wrzucam do wierszy. 

Niedołężny styl odstrasza 

stanu udręki nie uzdrowię pogodnym fałszem.

Słowa muszą być subtelne 

wyrwane szponom wiatru. 

Znaczenia jak pierwiosnek prymarny 

na pajęczej nitce drgać codziennie. 

Sięgać do nich 

jak po grzeszny owoc 

lub klejnot wszechświata.

Bytów nie mnożyć 

fakty tłumaczyć jak najprościej.

Słowa stare kardynalne 

wyświechtane sprane 

wytarte jak jeansy stylizowane 

wyrzucam. 

A może przydadzą się na łaty?