to tu gdy otworzę oczy obraz lekko śnieży

jak telewizor unitra z epoki prl-u granatowy koc

w złote gwiazdy otula łóżko niczym ciemność

stąpam w kierunku stołu jakbym eksplorował

księżyc potykając się o buty ojca

sięgam do książek Lema w których kosmos

jest na wyciągnięcie ręki jak czarno biały plakat

Maanamu przyklejony plasteliną do ściany

obok zasuszona ćma zasnęła w nocy

nie ujrzawszy światła używanych petard

całej tej wojennej atmosfery spoglądam

przez firankę podwórko jak poligon

barykada na Pereca czołgi obok Fadromy

sygnał pociągu na wiadukcie Grabiszyńskiej

pod nim szpaler suk starsza kobieta

wymachująca pięścią wyobraziłem sobie

że ten parapet to statek kosmiczny a drzewo

tuż obok ulicy to najbliższa planeta

jedyna możliwa ucieczka przed światem dorosłych