kryje się we mnie ta energia, duch. wczepia pazurkami. 

szary jest, choć udaje bezbarwnego. próbuję zrobić z nim 

to, co krzyczy tytuł. jak widać - bez skutku. 

łobuz powoduje chęć ucieczki, szukania w sobie niszy 

w którą można by wpełznąć, zakopać się po uszy 

obrosnąć włóczką 

rodzi dziwne pragnienia, na przykład czytania 

wierszy celebrytów, trzecioligowych gwiazdeczek, 

szerzej: znanych, medialnych osób 

chcę wiedzieć, co napisałaby Mandaryna 

panie Cichopek, Warnke 

Halejcio i Julia Wieniawa, mam ochotę lekturzyć 

poematy autorstwa Piotra Żyły 

poezje tiktokerek, youtuberek, nastolatek od 

tutoriali makijażowych, odchudzaniowych, 

zdrowożywieniowych 

wiersze instagramerek, albo znowu zamachowców, 

masowych morderców, seryjniaków, 

fetyszystów zajmujących eksponowane stanowiska 

pociągają mnie twory znikiforzałych artystów 

tłumaczy przekładających na nasze języki duchów 

moim zdaniem każdy ma obowiązek skreślić 

(czemu jeszcze nie jest to nakazane przez prawo?) 

pewną liczbę tekstów poetyckich 

nieważne, jakiej wartości by były 

mierne, zabiedzone, na wypasie, trendy, czy lamerskie 

po prostu musi i już! 

gdzieś pod Wrocławiem, Olkuszem, albo Kętami 

jest inny Olkusz, może Lublin, albo Kędzierzyn-Koźle 

Luca Samivoni, artysta włosko-macedońskiego pochodzenia 

w zaciszu swojej tajnej pracowni 

położonej za szafą, w mieszkaniu kompletnie 

obcych mu ludzi 

rzeźbi w szarej, czystej energii. ciągle dąży, przekracza 

nigdy go nie było. chcę być taki jak on. i nie 

chodzi o to, by zwariować, albo się zabić, 

nawet na niby 

(za proste, tak to każdy by wolał: pójść 

na łatwiznę i wykrzyczeć coś w kartkę 

do grudy gliny, na płótno) 

po prostu... ktoś powinien mnie odkryć po latach 

i wyśmiać 

(jaki jest literacki odpowiednik Złotej Maliny?) 

aha, właśnie. 

pokazałem pierwsze zwrotki tego tekstu 

mistrzowi Samivoniemu 

(nie wiecie, jak wielkim sprytem trzeba się wykazać 

żeby go odwiedzić i nie zostać zauważonym przez 

nieświadomych jego obecności właścicieli mieszkania) 

popukał się w czoło, że co ja w ogóle 

i znowu częstował mnie owocami, mówił, 

że po zjedzeniu choć jednego (koniecznie w całości) 

poznam, czym jest pełnia aktu twórczego 

grzecznie odmówiłem, bo to przecież 

kolorowe żarówki, nikt przy zdrowych zmysłach 

nie weźmie tego do ust 

a ten mi znowu, że nie rozumiem