Dawno temu za górami i lasami  

Żył sobie książę z królami 

Ciągle on ze smutku  jęczał 

Bo wiecznie za murami ślęczał  

Lecz życie za oknami 

Pachniało mu draniami 

Król i królowa mu mówili 

Że za fosą by go zabili 

Gdy się w końcu odważył 

I  na zewnątrz wyparzył 

Wrócił szybko z płaczem 

Bo okazał się słabym graczem 

Odział się w świetlistą zbroję 

I znów ruszył na podboje 

Na początku zbroja mu służyła 

Ale potem już tylko ciążyła 

Będąc zamknięty w stalowej odzieży  

Czuł się dalej jak w zamkowej wieży 

Takiej zbroi włócznia nie przebije 

Ale pod nią i tak nikt nie żyje...  

Morał z bajki taki mądry mamy 

Że gdy księcia za murami trzymamy 

To serca rycerza mu odmawiamy