To co jest….

To co jest jasne i proste    

Niesie ze sobą życia tchnienie    

Ten co nie potrafi kochać    

Zasłoną staje się zaćmienie

Ciemną witrynę księżyca    

Ciągnie do przejrzystego słońca  

A człowiek z huśtawki końca

Jedną i drugą stronę trąca

Nas satelita w przestrzeni

Poszukuje wspaniałej grządki

Z odrętwienia obudzeni   

Lecimy w nowe życia wątki

Uciekają prominenci    

Ze  stolicy obcej  czeluści    

Tamże co jasne i proste

Na ścieżkach Prawdy się nie mieści