tak wiele osób wykonujących utwory dawnych 

mistrzów usiłuje złapać z nimi, 

choćby w ujęciu metaforycznym, kontakt. 

całe rzesze wyznawców łączyły się i łączą 

z dawno zmarłymi prorokami, wstrzelają się w myśli 

nieżyjących guru, mędrców sprzed wieków. 

zabawne, co nie: setki ludzi niejako przysysających się 

do Bachów, Leninów, wywołujących Buddów, 

Wyspiańskich, by widzieć świat ich oczami, 

uszczknąć choćby okruch, pojąć chociaż ziarenko. 

a teraz wyobraźmy sobie, że za półtora eonu ktoś, 

uroczo niefrasobliwy, rzuca za siebie myśl-haczyk. 

i odławia, na chybił-trafił... mnie, 

zostaję, jak główny bohater filmu Freejack, 

przeniesiony z przeszłości, wydarty spod zwałów czasu, 

z odmętów gęstej wody. i to wbrew woli. 

o czym opowiadam mową perforowaną, 

ja – najsłynniejszy poeta Paleolitu? 

o mieście. takim, którego nie znałem 

(i nie sposób znać!). dokładam mu coś 

nieprzystającego, doszywam językiem absurdek. 

ględzę o obcej stolicy z dosztukowanym kinem,  

w którym grane są jedynie komedie romantyczne 

i zoofilskie porno, o zaognionych uliczkach, 

spelunie, która wyołtarza się i pół roku po 

zamknięciu zyskuje nową funkcję, 

kończy jako kościół. 

kłamię o Zboczeństochowie, cuda czyniącym obrazie 

wewnątrz błotnej bazyliki, ciągle mając nadzieję, 

że tamten, paleontolog, w końcu przestanie mi wierzyć.