nawet nie próbuj odrywać się od ciała! 

choć wiem, to szalenie kuszące, ludzkość 

od wieków to robi, głupi w swej mądrości 

oswajacze śmierci wymyślili, że post mortem 

niejako nie jest się już człowiekiem, a jeśli 

już - to co najmniej bardzo niekompletnym. 

że istnieje się jako istota ludzka 

jedynie wtedy, gdy jest się włączonym. 

ze strachu przed wszystkożernym czarnym lwem 

wybajano durnowate pojęcia duszy, zaświatów. 

a ja samemu sobie mówię: takiego wała. to nie 

żadna zewnętrza powłoka, worek na ducha, 

sakwojaż pełen jestestwa, a `ja właściwy`. 

to moja matka, a nie mięsne pudełko na 

osobowość, człekokształtne i wyludnione opakowanie, 

zgniła w ziemi włodawskiego cmentarza. 

pocieszające jest, że mogę być wygasicielem świata. 

co prawda tylko jednego (nie planuję przecież zabić 

kogokolwiek!), ale dobre i to. choć dość gówniarska 

i pożałowania godna jest ta mała demiurgowatość, 

owo nadąsanie egotycznego szczyla, chęć 

odwrócenia się na pięcie i wyjścia. 

choć nie ma gdzie. 

choroba, gdyby można było inkarnować się w innym 

wymiarze - chciałbym się odrodzić jako teledysk do 

piosenki z nurtu screamo 

(nazwa zespołu: patrz tytuł tego tekstu). 

wytatuowany po same uszy wokalista w porwanym 

tiszercie, bierze rozbieg i rzuca się ze sceny w tłum. 

humanoidalnych książek. 

zostaje schlastany okładkami po pysku.