Ból tego świata

Oni nie mogą!

- Żyć razem jednym wspólnym ideałem

Dzieli ich zaklęte “nie”- nikczemne potwarze

A przecież “nie i mogą” - połączyć ich razem

Oddzieleni od siebie dwoma brzegami

Pomiędzy nimi ocean wzburzony siłami

- Ja , mój i moje…

Lub przepaść “nie” - do pokonania

“Mogą” - daje im szansę przetrwania

Zbudować most kompromisów dążeniami

Pomiędzy tak bliskimi a dalekimi światami

Przeciągają się egoistycznych argumentów liną

Będą walczyć potem upadać pod ciosów razami

Tak zażarcie i bezwzględnie do końca - aż zginą

Bezsensem zmęczeni, pogrzebią wspólne szczęście

Pod gruzami własnych nieszczęść, utraci barwy życie

Wokół pozostaną zgliszcza i cienie umęczonych ideałów

Póki nie umilknie grzmot bomb i zgaśnie terkot wystrzałów

Najcięższą bronią będzie zawsze rządza, głupota i fanatyzm

A najbardziej nierealnym pozostaje upragniony pragmatyzm

Na grobach zroszonych łzami i szańcach nasiąkniętych krwią

Każdy pozostanie z ranami, winni przebaczyć sobie i nawzajem

I nigdy nie zagoi się ból, on zawsze będzie krążył koszmarem

Cieniem będzie się snuła nienawistna pamięć.

***

Dzisiejszy świat człowieka?

Cywilizacyjny kolos na słomianych nogach

Z odwieczną ułomnością mitycznego Achillesa

Podąża niezłomnie w objęcia wiecznego Hadesu

My homo sapiens toczymy mityczny kamień Syzyfa

Potoczy się brzemieniem i wtłoczy nas do dinozaurów korzeni

Pozostanie tylko radioaktywnych popiołów skorupa

Nawet ten co przeżyje własnymi łzami się zabije

Tylko modlitwą się wesprze jak laską apostoła

Wróżę ci mój świecie ukochany męki bolesne

Zagładę potwora zwanego homo sapiens.