Staje tam co ranek. A leniwe fale

jej stopy muskają i liżą niedbale.

Staje tam o brzasku. Nim słońce się zbudzi

przemyka pośród obcych i nieufnych ludzi.

Stoi tam w bezruchu. Patrzy na strumienie

światła. I na gwiazdy powtórne olśnienie.

Pochyla się czasem. W dłoń wody nabiera

i patrząc w bezmierny horyzont zamiera.

Czekając na przypływ, w mgiełkę niebieskawą

wchodzi ku wspomnieniom już z niejaką wprawą.

Idzie ku nim z dawna wydeptaną ścieżką.

Bez kierunku. Bez dna. Ciemną. I bezkresną

otchłań utraconych. Wciąż ten niezmozmożony

ból i strach. Zmęczenie nocy nieskończonych.