Kiedyś miałem kilka wiosen 

i czarowny, mały świat. 

Różnorodny, tak ciekawy, 

że aż wyrósł ze mnie chwat. 

Wnet znalazłem, w lato życia, 

co najlepsze – miłość swą. 

Jej owocem – kwiat rozkwitły, 

dodał barwy naszym dniom. 

W czas dojrzały zbiory były, 

nieobfite, jednak swe. 

Długo świat był nam przychylny, 

bez tragedii, dzień za dniem. 

Kiedy jesień zapukała… 

Trudno, taki ludzki los – 

w ciężkiej chwili wsparcie wspomnień 

sił dodało, by znieść cios. 

Lat upływu nie powstrzymam, 

czas nam w przyszłość strzałę śle, 

jednak wiele mam w zamyśle 

jeszcze zrobić. Żale precz! 

Sursum corda! Mam dość siły, 

krew nie stygnie, ciągle wrze, 

by opóźnić przyjście zimy… 

tak przedłużam z życiem grę.