może i coś kiedyś było, ale dawno i nie na 

temat. liczy się tylko bieżączka, sekowanie tych 

wciąż zacierających się w pamięci 

dziewczyn-drzewiczyn, których pędy zdążyły 

uschnąć, liście – pożółknąć. 

jeśli kiedyś, dajmy na to, żyłem – to wyłącznie 

po to, by dziś mieć dojrzalszy i bardziej wyrobiony 

język (no dobrze, masz rację: 

haczykowaty ozorzec, fakt: takim tylko 

Marchosjasa i Renowe przywoływać, 

kreślić zawiłe sigile na podbrzuszu wybranki!). 

niech resztki pamięci będą jak nieszczęsne, połamane 

w ubiegłym roku słuchawki od dawno nieistniejącego 

walkmana, które postanowiłem wreszcie wyrzucić. 

niech uśmiechnięty duch o imieniu Aktualia 

(kobieta wyjątkowej urody uwidaczniająca się 

przed oczami takiego ślepca jak ja) 

rozszarpuje i pożera zaprzeszłości, 

coraz bardziej cudze listy zakupów, notatniki 

o przezroczystych kartkach, 

zapiski na papierze z mgły. 

była przeszłość, była. przejeżdżają po niej 

mlecznobiałe streamlinery, toczą się 

cysterny pełne ciepłych słów.