Oto efekty Państwa krytyki, dziękuję!

Starość

Poczciwa starość puka do bram, pozostajesz w swoich myślach sam,

Pragniesz spokoju i radości, nadal szukasz tylko mądrości.

Koło czasu z trudem się toczy, obolały wzywasz pomocy,

Patrzysz w smutne oczy zmęczone, ciągłym stresem serce zranione.

Trud twojego ciała w niemocy, słabe serce wzywa pomocy,

Rozum pozostaje w obłędzie, co w następnych godzinach będzie?

Zatopiony w cichej rozpaczy, tylko rozum ciało tłumaczy,

Ukryty w słabości wstydliwej, cicho czekasz śmierci zdradliwej.

Niemoc , a z nią boleść i trwoga, rozum pragnie tylko do Boga,

Uparte powrócą wspomnienia, ale w dal odejdą marzenia.

Będziesz słyszał ciągle pytanie, czy coś w testamencie zostanie?

Wtedy dni stają się ciężarem i myśli tykają zegarem.

Czasem i chorobą zbolały, cierpieniem umęczony cały,

Mgliste światło ciemność pogrąża, a za nim nadzieja podąża.

Kruche życie ciało zostawi, wtedy święty ogień go strawi,

Pozostaną tylko popioły, świętą pamięć spiszą anioły.