Rozkwitam bujnie, choć tak nieletnie są

moje przywidzenia.

Pęka w środku słowo - genezy

nie rozumie nikt.

Przyjrzyj się płodnym łzom - są

zbyt duże, aby stały się okazjonalną pamiątką.

Cisza, tak podobna do Ciebie,

współgra z ziemią,

odtrąca niebo.

Jesteś zbyt delikatny, by wrócić

na manowce. Wrzosowisko wciąż czeka

na nawrót Twojej duszy.

Pokuta, celnie zadana,

złorzeczy przyjemności.

Dziś to ja rozdaję karty - nikczemny jest

każdy krok po więcej.

Może miłość, może cnota pozbawią

serce bliskości pozostałych uczuć?

To pozłacane powietrze.

To srebrzysty haust gwiazdy,

co zalęgła się w kąciku oka.

Wyrozumiała noc, co nie liczy już

na poranek. Warto poczekać

na wieczór, by wykląć księżyc, że zapragnął

być kimś jeszcze.