Jak knot świecy skrupulatnie, 

cierpliwie wosk rozpuszcza, 

zegar tyka statecznie 

ani sekundzie nie odpuszcza. 

Regał pod ciężarem kurzu, 

jakby było mało, mądrość książek nosić. 

Stare drewniane okno 

za brzydką ciemną zasłoną, 

o promień słońca się prosi. 

Za pomocą wiatru próbując 

ruchu jakiegokolwiek wymusić działanie. 

Zapomniany smutny pokój, 

człowiek dawno temu znikł za progiem, 

starocie za sobą zostawił, 

nie był tu szczęśliwy, a jakby tknięty złym urokiem. 

Pusty, nie oprawia w ramki przeszłości, 

pokój zamknięty, nie było w nim radości. 

Zaschnięta róża, o płatkach skurczonych, 

jeszcze swoją lekką czerwienią rubinową, 

nieco wyróżnią się z otoczenia, 

lecz brak w niej już życia tchnienia.