Data głodu

Światło przechodzi przez igielne ucho,

za oknem ścieli się głód

i upycha po kieszeniach.

Niepozorni, bezpieczni ludzie,

ukryci za zasłonami,

zmieniają gonitwę na wątpliwą pewność,

proszą o łaskę,

bo tylko tyle w nich -

wnętrzności.

Lepieni w drodze,

już przymierzają drewno do skroni,

łamią między siebie

kawałek pleśni.