Data noża

Cała kuchnia drży, fruwasz pod sufitem

dopiero co pobielona, w pożyczonej sukni.

Szukasz pęknięć we wszystkich moich kochankach,

nieco bardziej czułych, pełnych niestrawnych dookreśleń.

Dla ciebie będę wypchanym gołębiem,

patrz, jak dziób wygląda zza okna.

Sąsiedzi już za chwilę przygarną to światło,

za gardło, kurczowo, odgarną firanki;

byle zobaczyć z nas więcej;

ulica drga jeszcze.

Trzeba nadać nazwy martwej naturze,

trzepocze poza ostrzonym milczeniem,

to milczenie błaga o kontakt z bochenkiem,

bochenek jest dla ostrza jedynym lekarstwem.

Przyjdzie nam zapominać, być może to samo;

rany tylko czystsze, przeszły dezynfekcję,

ostrze jak kawałek kamienia u szyi,

kamień coraz bardziej wypukły od okruchów chleba.

Będziemy tu - zawsze;

wtopimy się w końcu w wypchnięte oczy talerzy,

wybrani z półki odrzutów z eksportu.

W tych czasach trudno prosić

o jakiekolwiek resztki czasu

z pańskiego stołu.