ułożone w szafie złudzenia 

tak potrzebne rzeczy 

których brak 

najwyżej przepełni kontener 

wygoni na ulice zapalonych ekologów 

siedzę na miejscu ciszy 

na chybotliwym krześle 

cedzę zapożyczone słowa 

nieśpieszny dialog z deszczem 

drzewa skrzypią na niepogodę 

do oczu zaglądają chmury 

to wszystko co powinienem mieć 

garść wiatru i dłonie oparte o kamień