(czas teraźniejszy) Nie rozumiem... wiersza w kontekście. Bardzo bym chciał.

Mnie się ten wiersz bardzo podoba. Wszystkie formy czasu odbieram chyba zgodnie z zamysłem autorki.
Co do czasu i "wymiotu" - nie ma, ale wiemy, o co chodzi. Dla mnie to licentia poetica.

Wiersz bardzo ciekawy i niezwykle intrygujący, skoro wywołał taką dyskusję, niemal akademicką. W moim przekonaniu "wymioty" w języku polskim nie mają liczby pojedynczej, podobnie zresztą jak drzwi. Natomiast dyskusja wokół czasowników zabrnęła trochę w ślepy zaułek. "Harcowałem był" z pewnością jest czasem dokonanym, a precyzyjnie czasem zaprzeszłym, który jest zawsze czasem dokonanym. Według prof. Jana Miodka czas zaprzeszły jest kategorią gramatyczną dziś martwą, wykorzystywaną od czasu do czasu w celach stylistycznych. Tworzona jest przez dodanie do czasu przeszłego słowa "był". To prawda, że ten czas jest współcześnie prawie NIEUŻYWANY, ale Antoni Libera w powieści "Madame" stosuje go z powodzeniem. Ponadto, o ile dobrze pamiętam, Jerzy Waldorf też się nim posługiwał.

ocena nizsza, acz drastyczna - za to...

"wymiot"

jakas
Moda dziwna nachodzi?.
nie pasuje , ani do Wiersza, ani do niewieścich Ust, Warg.
jak zwał, to zawał,
ale, i w każdym
milimetrze,
szwankuje estetycznie.
dz.

np.zwrot?
nie taki już barbarzyński,
wręcz milutki, taki potulny,
a być może i... harcyński.

"Znęcajcie się", kochani, o to mi właśnie chodziło. Uwielbiam dyskusję :)
Lilly, dzięki.
Jakbym miała napisać coś "w obronie własnej" - to bym Cię zacytowała :)

To miłe, esterko.

Koniugacja (patrz tytuł wiersza) - to tutaj nie tyle cały paradygmat, a jedynie ta jego część w liczbie pojedynczej, która dotyczy MNIE i mojego, ściśle mikrosekundami odmierzonego CZASU.

W tej przestrzeni zamkniętej jestem podmiotem (bo kreuję swój los), przedmiotem (bo los kreuje mnie) i wymiotem (bo mam tego wszystkiego po dziurki w nosie) - wszystkim tym jestem jednocześnie

czas (...)


czynnik bezwzględny
dla nieuwzględnionych
/co się nie narodzili/

Ostatnie wersy zdają się nas-uwzględnionych jakby pocieszać; wszak jako uwzględnieni jesteśmy jakoś przez czas hołubieni.

Ano, niby i racja: lepiej byle jak żyć (być podmiotem, przedmiotem itd.), niż wcale nie żyć

Wracam, zawracam, znikam i nie znając kierunku ani powodu, jestem
Pozdrawiam Was gorąco!

Komu dedykowany jest ten znakomity wiersz?

Człowiekowi.

(patrz całość)

A ten, wiadomo, czyta JEDNĄ książkę rocznie...