List zza siódmej prowincji

Denerwują mnie poczwary laureatów

samobójców spod wielkiego wozu

co sikają pod siebie i prawie przeżywają orgazm

kiedy werdykt blisko

Po nimi pieluchy Always

( te już prawie ze zmienną geometrią skrzydeł )

trzymają za pysk wszystkich malkontentów

ich infantylne onomatopeje wzlotów i upadków

Bez porównania

nominały banknotów są bardziej posłuszne

od nagrody książkowej lub dyplomu za udział

( takie jest życie )

Wszystko już jedność i modlitwa

to oko w trójkącie sędziwego wieku

prawdziwa laudacja od wielkiego dzwonu

ta miłość gazeli, która o skok ( bez nóg ) prosi

tuż zza siódmej skóry lub pierwszego kła dziejów

Starożytni Egipcjanie nie tasowali piramid

co minęło nie wraca w historię

mleczna noc rozmyta w niebie

wielki wóz do tańca prosi

a pocztówki z nędznymi reprodukcjami Pietera Brueghla

lecą przez niebieską wieś internetu wprost do paszczy Unii

Denerwują mnie poczwary laureatów

co w fazach krótkiego istnienia czczą Haga Sofia

swoją tfu...rczość jak jabłko Newtona

co puszczają na niebezpieczną wycieczkę nieletnią licientia poetica

i chwalą jury za każde odrzucenie konkurentów

Kiedy wreszcie nie będzie aż tak prowincjonalnie

wielki błysk w oku Boga

pod każdym werdyktem