mam dwie łzy ostatnie 

których nie chcę otrzeć 

niech sznurują nasze dłonie 

i kładą się na usta 

tańczą okręgami na kałużach naszych pragnień 

mam kratery przytomności 

które w myślach rosną 

by wulkanem nagle stać się 

i rozbłysnąć setką świateł 

cieszyć każde z czworo oczu 

kiedy tylko zechcesz poczuć 

jak cudownie pachnie lawa 

która serca spopielała 

ściskam w garści winę czasu 

w drugiej zaś pył serc naszych 

skrzętnie szyte nam na miarę 

są kokony zapomnienia 

napompujmy je oddechem 

by unosić się na sobie 

zostaw też spojrzenie jedno 

nim by dojrzeć w sen pójdziemy 

niech rozerwie mi powieki 

chcę się dławić tonąć w tobie 

krztusić się od dziś na wieki 

i nie myśleć już o sobie