Wyprawiłem wzniosłą ceremonię żałobną ostatnim pokładom optymizmu. Pokonane krwawo przez demona tęsknoty dały się pochować niemalże półżywo. Wystawna jednoosobowa stypa suto zakrapiana przebiegłym mieszkańcem butelki - kawalerki m 0,5 przerodziła się w cowieczorny cykl spotkań literatów amatorów. Zapomniałem zapamiętać, że zapamiętałem zapomnieć, więc znów zaczynam od nowa. Tonę i nie mogę utonąć, płonę i nie mogę spłonąć, kocham nienawidzić i nienawidzę kochać. Potłukłem się, ale mnie nie zbieraj. Pozwól wchłonąć ziemi moje okruchy. Porcelanowe serce nigdy nie biło bo nigdy go nie było, więc się nie przejmuj - tłucz dalej...Zabierz mnie tylko tym demonom, nim za pośrednictwem na wprędce związanego w powróz konfesjonału złożę u samego Stwórcy prośbę o ułaskawienie...