Zapisuję to, pełznąc po balkonie

Tadeuszowi Stirmerowi, w odpowiedzi na wiersz „Europa”

Właśnie otwarto jarmark

na schodach do bramy starej kamienicy

odarty wreszcie z próżności

Kłócą się o swe stołki pijani anieli

Czują

jak podana w kroplówce z plastiku wódka

sączy strach przed kolejną zimą

wprost w krwiobieg

Wiedzą

trzeba przetrwać mróz

lecz teraz anieli odcinają ostatnie kupony babiego lata

zawieszeni w idiotycznej kłótni

której dali się uwieść do ostatka

Znają się wszak na kupczeniu

na wszystkie znane sposoby

by pół litra chleba połamać między siebie

sprawiedliwie

Od zimnych schodów można dostać wilka

a nie czas jeszcze spotykać się w piekle

Jeśli będą mieć trochę fartu

w swoim zamkniętym ekosystemie

puszki się zgniecie burząc czyjeś jurto

butelki zaniesie i sprzeda

gdzie przyjmą

więc aniołom nie aż tak bardzo wadzi ich upadek

Jarmark ślimaków bez ślimacznic w uszach

śmierdzący uryną Eden żebrzący o grosze

nie uwierzy w aniołów nawrócenie

bo wierzy w pół litra chleba

po polsku przełamanego na pół

choć spóźnialskich zostawiono samym sobie

bez dodatkowego talerza

Nikt ich śladów nie zliczy

nie pogniecie z polską dokładnością

przy upadłych aniołach

szybko nauczysz się nie tęsknić do nieba

Ja też widzę z balkonu ślad wyschniętego śluzu

po moim wczorajszym pełzaniu