pytanie szkłem o szczęście mimochodem 

obiło się o zęby i o uszy 

obdukcję należałoby wykonać 

ustami bez domieszki słów w oddechu

za szybko wciąż rdzewieją egoizmem 

gdy mdła ślina nanosi tchem gwałtownie 

bezmyślnej soli myśli do ważenia 

ile warte jest co bardziej albo na czyn

odłożyć jej by może wypadało 

posadzić deszcz i burze po turecku 

przypatrzą się i pokłują spokojem 

sól niech skropli się pędząc w zapomnienie

ciszę przepleść między nocy palcami 

miękko tonie w gęstych włosów zapachu 

drżąc mury chce przebić cieni zakwitłych  

widnokrąg obity snem z tłustym żalem

pytanie zaparzyć w dłoni z wieczorem 

aromatem przesiąkną chude chwile 

ciała rozkrzewią się w swym uniesieniu 

odpowiedź soczyście szepcze owoce

2015.08.18