Jestem tam, gdzie metafora ziemi

dotyka słowem nieba.

Dlatego jest we mnie radość,

smutek na przemian

i dziwna siła do pisania wierszy.

Jest we mnie rozpacz matek

i ziemia zroszona szkarłatną rosą

w brzozowych zagajnikach.

Przestrzelone czaszki

w ubeckich piwnicach

i ostatnie myśli Rotmistrza

szybsze od kuli.

Inka, czyli wolność

i jej włosy kaskadą wijące się

w tunelu wietrznego poranka,

jak noc ciemna w granatowych igłach.

`Jest mi smutno, że muszę umierać.

Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba”.