wychodzi z cienia mały wierszyk

po światłach rampy na proscenium

skrojony piórem niedzisiajszym

i chodź go piszę - jakby nie mój

jak okiem sięgnąć pełna sala

i akustyka katedralna

olśniewające didaskalia

i mam wrażenie że to parnas

chciałem przeczytać tylko dla niej

na pożegnanie i bez żalów

lecz ją poprosił nowy taniec

i to na całkiem innym balu