Jak kochają prawdziwe poetki,

kiedy brakuje prostego słowa

i wiersz nie przychodzi na pomoc?

A może to tylko kobiety

jak radio Poemat z magicznym okiem...

niespokojne szumy i więcej basów -

na sopran jeszcze trzeba poczekać.

Gdzie stopa, gdzie zestrój i człon wersowy?

Rytm jednak nieregularny,

w półszepcie synegdocha

przyspiesza moja-twoja.

Ekwiwalencja zbliżenia

czy tylko zwykły mozoł?

A jak potem stygną powoli

w lemoniadowej trawie milczenia,

gdy nie chcą otworzyć oczu,

i światłem wiersza nie spłoszyć?

Spierzchnięte słowa na ustach,

wychodzą całym zdaniem

i kropka się tylko błąka

od całkiem innego wiersza.

https://youtu.be/oHXlBuOq7Iw