Gdy już nie będzie mnie i ciebie, 

gdy rozejdziemy się po kościach, 

nie będzie nawet niedomówień 

(nie mówiąc o okolicznościach, 

które nas rwały na kawałki - 

autonomiczne wolne cząstki. 

Po prawdzie wiele nieznaczące 

w spektrum i kary, i nawiązki 

za ludzkie cechy - za mięsistość, 

za ubarwienie nadto krwiste 

i za nieludzkie w tej materii 

na sztorc w nas wbite ości rybie). 

Po kościach potem też “wspomnienie” 

(śmieszna figura retoryczna, 

bo nikt wspominać nas nie będzie - 

ostanie się bezludzka nisza, 

nieludzki spokój - bez błyskawic 

i bez kozery, by łaskawić 

za chłód w klimacie stałocieplnym - 

wtedy, gdy JA i TY okrzepną). 

Póki co krzepi mnie istnienie, 

które rozejdzie się poza mnie, 

poza nawiasy, poza kości, 

i poza wykręt “okoliczności”.