śœwiat ma włosy blond kiedy ciepły deszcz zmywa nasze śœlady z ulicy

słońce wchodzi przez otwarte okno a miasto pachnie twoimi słowami

jak jęczmień w zielonej trawie kołysany szeptami polnych stokrotek

zabierasz moje myśli drżeniem skóry pod palcami...

wycałowana mlecznym zmierzchem kolejnej nocy

oddajesz duszę w jasyr

i wtedy pociąg wyjeżdża z oczu na pożegnanie

nie napiszę ci miłosnej piosenki

ale obiecuję że zostawię włączone œświatło

powoli za każdym razem

gdy podnoszę głowę

wyglądasz taka znajoma

gdziekolwiek bym nie poszedł

widzę siebie w twoich ramionach

pachnącą fioletem magnoli

wydotykanej czerwienią maków