mam ochotę robić florkolaże z tragedii:   

ponaklejać zdjęcia na elewację. nic dobrego:  

łańcuchy znikające w dołach wraz z psami  

błyszczące budy świeżo opuszczone przez   

lokatorów, których skrył niegościnny piasek  

i inne horrenda, współbrzmiące z zaciekami białej  

farby, tworzące jeden, szorstki i niezgrabny  

rytm - soku, który tętni w kwiatowej łodydze  

strużki piwa wędrującej w górę wewnątrz słomki  

dziecko, które miało wyrosnąć ze mnie  

ciągle znajduje się wewnątrz. podarło  

bilet na samolot z mchu  

nie chce lecieć w świat, mierzyć go  

ekierką i kalkulatorem, zapisywać liczby na dłoniach  

by po ledwie minucie- zmazywać śliną  

tu jest mu  dobrze. ma wielu przyjaciół  

leżą równie płytko, dotykają dłońmi. łapami.  

kilka ogniw wrosło każdemu w kark  

kto by opuszczał jasny, pulsujący domek?