Jak zawsze pod wrażeniem :)
Pozdrawiam :)

dziękuję dziewczynki :)

Znasz moją opinię na temat tego wiersza. Tutaj wyrażę ją przyznanymi ocenami. :)

Wiersz - pejzaż wewnętrzny anonimowego bohatera, lirycznej/lirycznego "ja",

i chociaż mamy za oknem lipiec (patrz data publikacji), to w wymiarze psychologicznym wszystko dookoła to już deszczowa jesień z pustymi polami, na których pogoda wygładza kamienie - a w głowie i w sercu real miesza się ze świadomym oszustwem i ułudą /np. na dopalaczach/ (patrz tytuł).

Okłamowszczyzna - jak obłomowszczyzna czy dostojewszczyzna - to neologizm, stylizowany na rusycyzm; istotą jego sensu jest życie w stanie kłamstwa, zanurzenie w nieprawdzie, kiedy "myślisz" jedno, drugie i trzecie, mówisz piąte przez dziesiąte i robisz wszystko i nic.

Schizofrenia - czyli równoległe istnienie co najmniej w dwóch rozszczepionych światach - to jedna z najczęstszych chorób psychiatrycznych naszej współczesności

Chcę zasnąć, lecz świt przeszkadza.
W oddali dzwon.
To już balast.

(patrz końcowe wersy)

Że to już balast, niestety, "wie" jedynie podmiot liryczny, bo - jak powiada pewna telewizyjna znana reklama - prawie 68 (??) % Polaków nigdy nie mówi, co czuje.

Taka jest nasza kondycja psychiczna: więcej niż połowa naszego katolickiego narodu żyje w okłamowszczyźnie.

Ciekawe, co na to Kościół?

Jeśli nie mówisz, co czujesz - dlaczego oczekujesz prawdy??

Inny wymiar świadomości (vide tytuł poetyckiego zbioru) - to także ta świadomość zamieciona pod dywan i życie w permanentnym szpagacie.

W punkt trafiona diagnoza

Nie chcemy żyć w okłamowszczyźnie.

DOŚĆ JUŻ TEGO DOBREGO!