po raz pierwszy budzę się w wierszu

ława, dwa fotele, wersalka

- wygląda całkiem jak przytulny pokój

nie może być zbyt sensownie. przynosisz gar

pełen trującej kawy. parzy, ale da się pić

z fusów - ułożyć rubaszną puentę

nagość i ostry błysk, wpadamy w siebie

by rozproszyć się na tysiące myśli

rozbiec po ścianach, pod tynk

i jesteśmy siedmiolistnymi biedronkami

których znalezienie zwiastuje niechybny zgon

albo inne weselicho

szuka nas głupi dociekliwiec

kuje cement spajający wersy

uważaj - dotkniesz, choćby opuszkiem palca

i spełni się kolorowa klątewka

będziesz musiał gnać prosto przed siebie

by patrzyli

by potępiali

nie liczyć się z późniejszą karą

bać ewentualnej nagrody