Smutna Szmacianka siedzi oparta o samotny domek. Przed chwilą strasznie padało. Ciało doszczętnie przemoknięte i zimne, jest przyklejone do ściany. Marzy o tym, by móc się osuszyć w ciepłym miejscu, gdyż odczuwa przenikliwy chłód. Wielu przechodzi obok, ale każdy jej nie dostrzega lub nie chce zauważyć, gdyż bliższa koszula ciału.

Nagle smutną twarz, rozpromienia radosny uśmiech nadziei. Dobry człowiek przystaje.

– Biedna tyś. Widzę, że bardzo cierpisz. Masz za dużo  wody w sobie.

Bierze ją delikatnie w dłonie i z całych miłosiernych sił, wykręca. Odkłada z czułością na miejsce i odchodzi.

Słońce wyszło za chmury. Ciepłe promienie, ogrzewają martwe ciało Lalki.