Ziemia paruje. Nocą przeszła 

burza. Wezbrały ścieżki, drogi. 

Piach zrysowany rwącym nurtem 

za dnia wypieszcza bose nogi. 

A w zagłębieniach - lustra wody - 

do stóp rzucone dla ochłody. 

Na bagnach koncert - brzęczą arie. 

Ptactwo zerwało się do lotu. 

Każdą komórkę ciała karmię 

cudem natury. Bez powodu 

zamykam szczelnie szczęście w dłoni - 

jeśli się wymknie, nie dogonię. 

Tatarak, mięta - rzekę stroją; 

obłe kamienie - przysiąść. Chwile 

topią codzienne niepokoje, 

a ja pod słońce głowę schylam. 

Badam palcami chłód; plusk gada 

do mnie i ptactwa na biesiadach. 

A nieopodal - starorzecze 

gości łabędzie - rosną młode. 

Podglądam z dala. Tu też szczęście 

kołysze się na gładkiej wodzie, 

czaruje kręgi, miga złotem. 

Chowam pod żebra, by na potem 

jak znalazł mieć, gdy jesień, zima... 

Dym zamgli obraz, mknąc z komina.