rozmazywalność, tyle pasteli wokoło:

szarość wciekająca w bury błękit nieba. spłaszczanie

barw. na cokolwiek spojrzeć - ma się wrażenie, że

jest niczym utwór rekomponowany na czuja,

przez głuchego od urodzenia artystę.

zamiast pastylek - pospolita grochówka.

obrazy stworzone z samych tylko banałów,

liczb podzielnych jedynie przez zero.

zbliżanie się do granicy czytelności.

używam mowy rozwiązanej, wręcz szlachtuję

frazy. i czytacie teraz tę pociachaną chabaninę!

kiedyś obiecałem sobie nie pisać więcej o snach

bo to deczko nudne: streszczać kuriozale,

conocne opowiastki z krypty.

ale muszę. jeszcze raz. ostatni.

w mojej oborze, ściślej: w parnicy miały miejsce

sceny rodem z gangsterskiego filmu. trach! trach!

...i jeden z gangusów przestrzelił zbiornik z

mutagennymi chemikaliami. kałuża, coraz większa.

kot w to wlazł! i zaraz zaczął się zmieniać

w coś na kształt zielonego Minionka.

niosę go, przerażony, patrzę, jak staje się

wężem-cyklopem, łapy mu zanikają, sierść

przybiera seledynową barwę, oczodoły zrastają się

w jeden. babcia, choć nie żyje od 2010 roku,

klnie, że już po kotku, ...twoja mać.

atmosfera gęstnieje.

nie wiedzieć czemu - zaczynam iść tyłem.

nie mija kilka chwil, jak wpadam na coś

zębatego, co gryzie, warczy, charczy,

wyszarpuje mi mięcho z ud. pitbull? doberman?

gdzie tam! wstaje, pokąsawszy mnie,

bydlak w garniturze. słynny węgierski pisarz

(nie pamiętam nazwiska). dobre, co nie?

chyba muszę się przejść, przewietrzyć zwoje.

za dużo snu jak na jednego człowieka.

a postkot? wpełzł w trawę, sycząc złowieszczo.

pewnie dalej tam siedzi, czyha na ofiarę