z dzisiejszych przemyśleń: słowo szkielet nie powinno

być, przynajmniej w moim mniemaniu,

tym samym, co kościec.

wręcz konieczne jest rozgraniczenie:

na słowo oznaczające to, co porozkładowe,

pozostałości, artefakty istoty

— i wspomniany kościec, który ma każdy z nas

i bez którego byłby — dosłownie — mięczakiem,

kupą bebesząt i mięsiwa, rozdeptanym kotletem.

szkielet — to personifikacja zdechu. tańcująca.

coś, co krzyczy, bezgłośnie, pod ziemią,

smutno-radosna postać przeżuta i wydalona

przez masakrator. zwierzątko wyklute

w szatkownicy.

kolejne myśliwo, z godzin przedpołudniowych:

mam w sobie szkielet rośliny.

zastanawiam się, jakiej.

może to salsefia, inaczej: kozibród porolistny,

wężymord czarny korzeń

(zabawne nazwy, jakby kryły się pod nimi

patolskie i toksyczne diabłorosty, uprawiane

na dnie piekła przez lucyferów-ogrodników),

parasolnik, albo nieco schwaściałe zioło

o rozłożystych, porośniętych kolcami liściach

(ususzysz jeden, zrobisz skręta

- i poczujesz jak wnikam, rozchodzę się w tobie

niczym papierowy żwir wrzucony do strumyka)