*Ależ dosłuchaj do końca! Szczęścia ci nie zabraknie!*

- To mów kunkretnie*), co i jak!

*Kunkretnie? Proszę!

Jak każdy chłop w moich stronach szukał żem śmierci.

Jednego dnia taki słaby i prawie nieprzytomny

W Petersburgu żem wsiadł do maszyny**),

No, i żeśmy pojechali.

Takich jak ja zarobionych chorych, kalek i ludzi w gorączce

W moim wagonie zebrała się spora gromada.

I wszyscy oni jak ja pragnęli już tylko jednego:

Wrócić do chałupy i tam wśród swoich pomrzeć.

Ale i tutaj trzeba szczęścia:

Jechali my latem, w strasznym upale,

W okropnej duchocie, i u ludzi od tej gorączki

W chorym łbie się poprzewracało:

Jeden jęczy, drugi tarza się na podłodze,

Trzeci bredzi o żonce, o matuli,

Czwarty wody woła i Kostuchy!

Ino patrzeć, jak na najbliższej stacji wszystkich ich

Pochwycą za ręce, za nogi! i won! z wagonu!

Cały rozpalony patrzyłem na nich

I czułem, że źle z nami!

Przed oczami krążą czerwone koła,

I wciąż, bracia, roi mi się,

Że rżnę głowy naszym kogutom

(U nas na wsi hodowalim koguty,

I bywało, że w jednym roku

Mielim ich nawet tysiąc jak nie więcej.)

Akurat wtedy w tym pociągu się, cholery, przypomniały!

Jużem się zabrał za pacierz, ale nie!

Dasz wiarę?! Jak oszlałe

Pchają się pod mój tasak, trzepią skrzydłami

Całkiem bez głowy, i z kogucich szyj krew bryzga na wszystkie ściany,

A te piekielniki pieją na całe poderżnięte gardło!

1865

...............................................................

Uwaga:

odległości między najbliższymi stacjami kolejowymi w Rosji kontynentalnej wynoszą nawet dziesiątki (setki?) kilometrów;

*) kunkretnie - stylizacja na chłopską gwarę;

**) na maszynie - chodzi o pociąg

/wszystkie zdjęcia pod tekstami pochodzą z prywatnego archiwum tłumacza/