Do naszych wędrowców

Zbliżył się nieśmiało

Płowowłosy, zgarbiony

Chłop-Białorusin

I też próbuje sięgać po darmowy kieliszek;

*Nalej-że i mnie malenieczko -

Jestem prawdziwym szczęściarzem!* - cicho powiada.

- Zabieraj te swoje grabie!

Najsampierw to musisz to jeszcze udowodnić.

*A szczęście nasze - to pyszny tutejszy chlebuszek:

U nas na piaskach Białorusi tylko jęczmienne-śmy jedli -

Z plewami, otrębami i nasionami trawy;

Bywało, że po nich jak ta baba na rodach

Krzyczysz, za brzuch się łapiesz,

Jak zaczną się bóle.

A tutaj istny raj Boży!

U Gubonina na robotach drogowych*)

Chlebka razowego do syta ci dadzą,

Żujesz i żujesz - i nie możesz się

Szczęściem tym swoim nacieszyć.*

Zjawił się też jakiś wielki ponury wieśniak

Z tak skrzywioną kością policzkową,

Że mógł patrzeć tylko prawym okiem:

*Jestem niedźwiednikiem,

A moje szczęście przeogromne!

Trzech moich kompanów

Misie dawno rozszarpały,

A ja wciąż żyw, Bogu dziękować najwyższemu!*

- No, to, bracie, na lewo patrz!

Jak się biedak nie starał,

Jak nie próbował,

Jak głową nie kręcił -

Nic z tego!

*To niedźwiedzica lekutko moje

Liczko zadrasnęła!*

- Z drugą się spróbuj zmierzyć,

Podstaw jej drugi policzek,

To się ci wyrówna... - Ludziska się pośmiali,

I niedźwiednik wypił za ich zdrowie.

1865

..........................................................

*) u /P. I./ Gubonina (1827 - 1894) - Gubonin pochodził z chłopów; w wieku 31 lat został moskiewskim kupcem, zajął się również robotami drogowymi (wtedy drogi były brukowane) i szybko zrobił błyskotliwą karierę; w uznaniu jego zasług w 1875 r. sam car przyznał mu tytuł szlachecki